Ik schrijf en film mijzelf door het landschap overwegingen; van mijzelf,
mijn omgeving en wat ik in de media hoor. Graag creëer ik compassie
en nieuwsgierigheid voor alle stemmen die er nu eenmaal zijn, zodat
we de ander én onszelf recht in het hart aan kunnen kijken.
Het hart van de premier 21 april 2020
Ja, daar sta je weer.
Rechtop, zoals altijd, met je bril en je stille lichaam.
Meestal lachend, of in ieder geval een lichte krul om je mond.
Maar nu niet, want dit is een heel belangrijk, moeilijk moment.
Je vertelt ook: dit heeft je hoofdbrekens gekost.
Ik stel me voor dat je er minder van sliep.
Dat je toch, alleen in je bed, een paar keer extra van je linker- op je
rechterzij bent gaan liggen. Dat het lijf toch weer naast het best stond,
de bril weer op, nog een keer alles doornemend, nog een keer zeker weten
wat je toch niet zeker weet maar wel moet beslissen en dat er natuurlijk
bewijs is dat die kids niet echt gevaar lopen maar dat we dat wel verdomd
goed moeten uitleggen en dat de hele horeca natuurlijk over je heen valt.
Om maar te zwijgen over de verpleeghuizen.
Man, wat een ellende.
Wat een eenzaamheid.
En je kan niet anders.
Het. Moet. Dicht. Blijven. Allemaal.
Je bent er de man niet naar om dramatisch te doen.
Hoewel, natuurlijk schiet je wel eens uit je slof.
Mag het een keertje?
De druk is altijd hoog en je bent echt wel wat gewend, blij zelfs dat je al
eerdere rampen meemaakt, hoe raar dat nu ook klinkt, maar je moet je
toch niet voorstellen hoe het zou zijn als je deze als 1e voor je kieze had
gekregen, dan had je werkelijk niet geweten of je dit had getrokken…
Maar in deze dagen hen je een paar keer zo’n ‘hik’ gehad, een snik die
ineens en zonder aankondiging de keel verlaat en gepaard gaat met een korte,
schorre kreet. De 1e keer schrok je daarvan, maar na een paar keer merkte je
dat je er een beetje aan gewend raakte.
Sterker nog, je voelde het als een thermometer, als een teken dat je op de
goede weg bent, als een beslismoment. Geen ‘hik’? dan ook geen goede
beslissing. Een fysiek anker is het geworden voor je, als hartenkreet waar je
op bent gaan vertrouwen.
Uiteraard weet niemand hiervan. Ik verzeker je het blijft onder ons.
En nu ik je dan zo zie staan achter je katheder, met je verhaal over de kleine
veranderingen die je toestaat, zoals de basisscholen die weer open gaan en
als ik je zo hoor spreken over je eigen dilemma, dan vraag ik me af:
Ga je anders denken en voelen over politiek?
Over je eigen overtuigingen?
Over welk leven je eigenlijk wil lijden?
Over van wie je werkelijk houdt?
Over welke kansen je op persoonlijk geluk hebt misgelopen?
Over wat je de komende 30 jaren wilt gaan doen?
Ik weet het niet.
Misschien ga jij ook wel ‘gewoon’ door als dit achter de rug is. Maar eerlijk
gezegd denk ik dat er iets in je geknakt is, op een positieve manier.
De weerstand om je over te geven aan je hart.
Comments