Zolang dit virus ons in de greep houdt, zal iedere dag één van
mijn innerlijke stemmen spreken, onder het mom ‘we lijken
veel meer op elkaar dan dat we van elkaar verschillen.’
De afstand tot mijn vrouw 20 Maart 2020
Ze zegt: “Ik ga even plassen.”
Ik zit tussen haar en het toilet in.
Dus ik sta op van de stoel, wijk een paar stappen uit en laat haar
voorgaan. Mijn lichaam neigt naar haar, zoals we elkaar iedere
keer dat we elkaar in huis ontmoeten, even aanraken.
En hand op de heup.
Een kus op het hoofd.
Een omhelzing.
Mijn vrouw heeft een beetje keelpijn, ze is wat snotterig, ze hoest een
paar keer per dag, een paar keer niest ze ook. En ze is soms wat kort
van adem. We nemen het zekere voor het onzekere. Anderhalve meter.
Er is niks zieligs aan.
Er gebeuren veel ergere dingen.
En ja, dit houden we echt wel vol.
Tegelijkertijd besef ik me hoeveel we, terloops of heel bewust, elkaar
aanraken. Dat dit voor ons praten is en dat we dus nu een ander
gesprek met elkaar voeren; een andere vocabulaire, een andere manier
waarop de lichamen spreken.
En mijn lijf vraagt me: “Hé, waar is ze?”
Ik woon alleen en zij met haar zonen. Dat maakt het wellicht wat makkelijker,
We hoeven niet in de nacht een andere kamer te beslapen. Nu scheiden
onze wegen in de avond. We zwaaien elkaar uit.
Er is een stem in mij die hier oprecht van baalt. Die zijn vrouw verdomme
gewoon aan wil raken, strelen, kussen, omdat het mijn vrouw is en omdat
het zo hoort en omdat het stom is en niet oké en oneerlijk en zo.
En dan komt het fragment mij voor de geest waarin Cornald Maas vertelt
dat hij zich een beetje geneert over dat hij zo baalt dat het songfestival,
zijn Songfestival, niet doorgaat.
Omdat Corona en zo en veel erger en dit en dat en dus mag je niet…..
Ik zeg JA!
Ik zeg ja tegen mijn ongemak.
Niet om te klagen. Maar omdat het zo is.
Baal even flink omdat je uit je humeur bent.
Omdat je thuis werkt en de hele godganse dag de kids of je man of vrouw
over de vloer hebt. Baal even flink omdat je de collega’s mist. Baal even flink
omdat je de komende weken niet kunt sporten. Baal even flink omdat alles nu
zo anders is en dat dit ook wel even kan duren.
Niet flink zijn!
Flink balen.
Ook dat is gezond blijven.
Als mijn vrouw terug komt van het toilet en ik weer op moet staan omdat
zij toch ook weer op haar stoel wil zitten, dan baal ik even.
“Wat een gezeik zeg.”
“Ja, zeker, wat een gezeik van mij op de wc, en dan moet je ook nog voor me
opstaan, schat. Ik vind het wel fijn, hoor. Je geeft me zoooveel ruimte…….”
We lachen.
We kijken.
We raken elkaar op deze manier aan.
We hebben lief, ook nu.
En we balen.
Comments