Ik schrijf en film mijzelf door het landschap overwegingen; van mijzelf,
mijn omgeving en wat ik in de media hoor. Graag creëer ik compassie
en nieuwsgierigheid voor alle stemmen die er nu eenmaal zijn, zodat
we de ander én onszelf recht in het hart aan kunnen kijken.
De moed in de schoenen. 1 april 2020
175.
Ik kijk naar het getal en mijn lijf zakt een centimeter of 10 in elkaar.
Dat is zo veel meer dan gisteren. Gisteren waren er 93 nieuwe doden,
daarvoor geloof ik 132 of zo, en nu dan weer dit!
Mijn lijf gaat rillen. Het hoofd doet wat zeer. En kan het zo zijn dat
ik pijn heb als ik slik? Nog maar een keertje proberen. Nee, toch
niet. Of ja, misschien toch wel. Even in de gaten houden.
Ik zou toch niet.
Nee, natuurlijk niet. Kom Gerrit, je beweegt veel, loopt en fietst drie
uur per dag, je drinkt geen alcohol, vooruit, je snoept wel iets te
veel, maar je eet fruit en veel groente en lang niet iedere dag vlees
en zo voort et cetera.
Zal wel weer een psychosomatisch dingetje zijn, denk je ook niet?
Nou, ik voel me anders echt slap, ik héb hoofdpijn en mijn nek en…
HOU OP!
Als ik even stil val, nee, als ik mijzelf dwing even stil te vallen, merk
ik dat de tranen tegen de oogleden drukken, die zacht kloppen om
even een klein puntje te maken.
Ik merk dat ik idioot meer van mijn vrouw hou, dat ik haar alleen
maar heel lang, zeg een jaar of 10 achter elkaar, vast wil houden
en mijn dochter iedere dag een vier gangenmaaltijd wil bereiden,
gewoon, omdat het kan en omdat ik ook zo schandalig veel van
haar hou en….
Dat ik onzeker ben en de boel even niet hoog wil houden.
Ja, ik schaam me ook kapot voor dit gevoel, want jezus nog an toe,
wat ontzettend niets aan de hand is er met mij, ik bén niet ziek, ik
hóef niet op een belangrijke operatie te wachten omdat Corona nu
voorgaat en ik daarom nog maanden in pijn leef, ik kén niet
iemand die er levensbedreigend aan toe is.
En toch zak ik nu even in elkaar. ik vraag mijzelf nadrukkelijk
permissie om nu even niet met volle kracht vooruit online het
verschil te maken als coach, of zoals iemand zei ‘
’nu wordt het kaf van het koren gescheiden, de ZZP-ers van de
échte ondernemers ‘
Ik ontwijk dit dreigement met een heerlijke maaltijd die ik voor
mijzelf bereid: asperges met een ui-en-ei-en-botersaus, dikke friet
uit de oven, een vegetarische Italiaanse burger en rabarber.
De moed zit nu even in mijn schoenen.
En ik trek mijn schoenen uit.
Morgen weer verder.
En o ja, toch maar even die persconferentie kijken straks.
Of nee? Niet doen?
Zucht.
Comments