Ik improviseer ik mij door het landschap van gevoelens, gedachten
en overwegingen; van mijzelf, mijn omgeving en wat ik in de media
hoor. Graag creëer ik compassie en nieuwsgierigheid voor alle
stemmen die er nu eenmaal zijn, zodat we de ander én onszelf recht
in het hart aan kunnen kijken.
Corona en een nieuwe beweging 3 april 2020
Zoals al vaker aangehaald en zeker de laatste weken: hierboven het
Chinese teken voor crisis, opgebouwd uit een deel gevaar en een
deel kans. Beide zijn even groot en naast elkaar opgesteld.
Mijn interpretatie is: het zijn broer en zus, wederkerige elementen die
samen een crisis vormen. Zonder gevaar geen crisis, zonder kans dus
ook niet. Vandaag wil ik proberen een aantal punten weer te geven
die beide recht doen.
Want dat is politiek: samenbrengen wat ogenschijnlijk tegenstrijdig is.
Hieronder een korte uiteenzetting van wat ik als gevaar zie en welke
kans ik daar in zie.
Gevaar.
Welvaart, individuele vrijheid, marktwerking, alles staat nu op het spel wat
wij hebben opgebouwd. De grootste criticasters van het systeem, waaronder
een paar vrienden van mij en uiteraard ikzelf, vliegen er nog lustig op los,
leven van marktwerking, eten regelmatig vlees, doen weinig tot geen
vrijwilligerswerk voor zwakken onder ons en zouden hun huis nooit willen
en kunnen delen met een ander.
Dat is niet fout. Het zijn de feiten. Ik zie aan de moeite waarmee mensen zich
overgeven aan de regels omtrent het Coronavirus wij gehecht zijn aan de
verworvenheden van onze maatschappij.
Het zijn vrijheden die helaas en cynisch genoeg niet per se leiden tot een
betekenisvol leven waarin diepere behoeftes worden vervuld. Behoeftes die
volgens mij gaan over onderdeel uitmaken van een groter geheel, gezien
worden om wie je werkelijk bent en zorg dragen voor elkaar.
Niet zelden in deze wereld immers raken mensen verstrikt in snelheid, druk,
somberheid, psychosomatische klachten en een gevoel van sociaal isolement.
Kans.
Juist in deze crisis voel ik dat ik onderdeel uitmaak van een groter geheel,
dat ik gezien kan worden om wie ik ben in plaats van ‘de beste zijn’ en
kan ik zorg dragen voor een ander, door mij verantwoordelijk te gedragen.
Als ik deze behoeftes serieus neem, dan dien ik los te komen van een aantal
sterk ingesleten gewoontes die leiden tot gescheiden werelden: arm versus
rijk, theoretisch versus praktisch qua opleiding, westers versus niet-westers,
man versus vrouw, en zo kan ik nog lang doorgaan.
Tegenstellingen die worden gesuggereerd omdat we andere belangen zouden
hebben. En de politiek vaart wel bij deze tegenstellingen als middel om je te
kunnen profileren.
Immers, zonder tegenstellingen heb je geen lekkere soundbite.
Hoe dan.
Nee, er zijn geen kant-en-klare oplossingen, er is geen recept met een paar
ingrediënten. Het wordt ploeteren. En het begint wat mij betreft met het
besef en het idee dat wij allemaal hetzelfde belang hebben.
En dat wij alleen in verschijningsvorm van elkaar verschillen en niet in wezen.
Er zit niets anders op dan het wezen van elkaar en onszelf te (her ) ontdekken.
En daar vreselijk nieuwsgierig naar te zijn, dwars door alle irritatie, angst en
onzekerheid.
Common ground zoeken.
Of zoals de Indianen vonden: jou grond is mijn grond.
Ik zie daar enorm tegenop, ben bang, weet niet of ik het kan.
En ik wil het proberen.
Comments