Zolang dit virus ons in de greep houdt, zal iedere dag één van
mijn innerlijke stemmen spreken, onder het mom ‘we lijken
veel meer op elkaar dan dat we van elkaar verschillen.’
Het zondagmiddagmoment. 22 maart 2020
Vrijdag liep ik door landgoed Amelisweerd, nabij Utrecht.
Ik loop al best veel en vaak, maar de laatste week wel drie á vier
uur per dag. Ik vind het kalme ritme waarin het landschap zich aan
mij voorbijtrekt geruststellend.
Voor mij is het een elixer tegen het bombardement van nieuws dat
op me afkomt ( en wat je dus toch iedere keer tot je neemt, Gerrit!,
zo spreekt een strenge stem mij toe).
Meestal is het op vrijdagmiddag rond drie uur niet bijster druk.
Een verdwaalde jogger, een paar oudere vrouwen in stevige
wandelschoenen, een groen gemutste boswachter, dat is dan wel
de oogst.
En nu? Het leek wel één groot Russisch park! Ik weet ook niet waarom
het Russisch moet zijn. Ik kreeg een fantasie van Tsaren en mooie
19e-eeuwse breed gerokte fluisterende vrouwen tussen de voorover
hangende platanen, waar een kamerorkestje een vioolconcert van
Mozart ten gehore bracht, het klikklak geluid van paardenhoeven
en niet te vergeten de ouderwetse ijscokar met dito bel.
Terug naar het park nu.
Ik zag kinderen vrolijk rennen, een ouder stel kwiek rondstappen, ik
zag jongeren langzaam met elkaar spreken, met de hoofden licht naar
beneden wijkend, ik zag dat de meeste mensen elkaar kalm begroeten.
Ik merkte dat een dergelijk beeld, waarin opvallend veel stellen hand in
hand liepen, een sterk contrast vormt met het drama dat zich over de
hele wereld voltrekt.
En het maakte me gelukkig.
Het deed me denken aan de zondagmiddagen thuis, waarin er dus
helemaal niets te doen was en je stierlijk vervelen een tot kunst verheven
oefening werd die iedere week terug keerde
En toen ik daar zo liep, wist ik wat hiervan de kwaliteit is: vertraging.
Het bijna loom zwieren door een landgoed kent geen doel, geen
tijdslimiet en drijft je even weg van het dreigende gevaar.
Weg van ieder uur checken hoeveel doden en besmettingen er nu zijn.
Weg van de informatie over hoe en wat en met wie en waarom dan niet.
Weg van dat vreemde gevoel dat Nederland bezet wordt door iets
onzichtbaars.
Nee, ik wil niet ontkennen, wegvluchten, of zeggen dat het niet waar is
allemaal. Maar ik wens iedereen wel elke dag een parkmoment, een
vertraging, waarin niets belangrijker is dan alleen dát moment.
Comments