top of page
Zoeken
Gerrit en Damiët

De Corona Monologen

Zolang dit virus ons in de greep houdt, zal iedere dag één van

mijn innerlijke stemmen spreken, onder het mom ‘we lijken

veel meer op elkaar dan dat we van elkaar verschillen.’


Het zondagmiddagmoment. 22 maart 2020

Vrijdag liep ik door landgoed Amelisweerd, nabij Utrecht.

Ik loop al best veel en vaak, maar de laatste week wel drie á vier

uur per dag. Ik vind het kalme ritme waarin het landschap zich aan

mij voorbijtrekt geruststellend.


Voor mij is het een elixer tegen het bombardement van nieuws dat

op me afkomt ( en wat je dus toch iedere keer tot je neemt, Gerrit!,

zo spreekt een strenge stem mij toe).


Meestal is het op vrijdagmiddag rond drie uur niet bijster druk.

Een verdwaalde jogger, een paar oudere vrouwen in stevige

wandelschoenen, een groen gemutste boswachter, dat is dan wel

de oogst.


En nu? Het leek wel één groot Russisch park! Ik weet ook niet waarom

het Russisch moet zijn. Ik kreeg een fantasie van Tsaren en mooie

19e-eeuwse breed gerokte fluisterende vrouwen tussen de voorover

hangende platanen, waar een kamerorkestje een vioolconcert van

Mozart ten gehore bracht, het klikklak geluid van paardenhoeven

en niet te vergeten de ouderwetse ijscokar met dito bel.


Terug naar het park nu.


Ik zag kinderen vrolijk rennen, een ouder stel kwiek rondstappen, ik

zag jongeren langzaam met elkaar spreken, met de hoofden licht naar

beneden wijkend, ik zag dat de meeste mensen elkaar kalm begroeten.


Ik merkte dat een dergelijk beeld, waarin opvallend veel stellen hand in

hand liepen, een sterk contrast vormt met het drama dat zich over de

hele wereld voltrekt.


En het maakte me gelukkig.


Het deed me denken aan de zondagmiddagen thuis, waarin er dus

helemaal niets te doen was en je stierlijk vervelen een tot kunst verheven

oefening werd die iedere week terug keerde


En toen ik daar zo liep, wist ik wat hiervan de kwaliteit is: vertraging.

Het bijna loom zwieren door een landgoed kent geen doel, geen

tijdslimiet en drijft je even weg van het dreigende gevaar.


Weg van ieder uur checken hoeveel doden en besmettingen er nu zijn.

Weg van de informatie over hoe en wat en met wie en waarom dan niet.

Weg van dat vreemde gevoel dat Nederland bezet wordt door iets

onzichtbaars.


Nee, ik wil niet ontkennen, wegvluchten, of zeggen dat het niet waar is

allemaal. Maar ik wens iedereen wel elke dag een parkmoment, een

vertraging, waarin niets belangrijker is dan alleen dát moment.


8 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

De Corona Monologen

Ik schrijf en film mijzelf door het landschap overwegingen; van mijzelf, mijn omgeving en wat ik in de media hoor. Graag creëer ik...

De Corona Monologen

Hier een Corona Monologenfilmpje met als onderwerp de anderhalvemetereconomie en hoe je toch op afstand contact kunt maken. Veel plezier...

De Corona Monologen

Ik schrijf en film mijzelf door het landschap overwegingen; van mijzelf, mijn omgeving en wat ik in de media hoor. Graag creëer ik...

Comments


bottom of page