De Corona Monologen

Ik schrijf en film mijzelf door het landschap overwegingen; van mijzelf,

mijn omgeving en wat ik in de media hoor. Graag creëer ik compassie

en nieuwsgierigheid voor alle stemmen die er nu eenmaal zijn, zodat

we de ander én onszelf recht in het hart aan kunnen kijken.

Dankbaar. 4 april 2020

Dat ik niet ziek ben. Dat ik voor zover ik weet, niet besmet ben met

het coronavirus. Dat ik geen snotneus heb of verhoging, zodat ik

iedere dag naar buiten kan. Dat ik fit genoeg ben om uren achter

elkaar te wandelen. Dat ik genoeg geld heb om voorlopig geen zorg

te hebben over geld. Dat ik dus niet bij de overheid aan hoef te

kloppen. Dat de zon al zo lang schijnt. Dat het dit weekend heel erg

mooi weer wordt en ik daar in mijn achtertuin van kan genieten.

Dat mijn ouders nog leven. Dat ik, nu ik ze niet op kan zoeken omdat

ze te kwetsbaar zijn, ze om de dag bel of zijn mij. Dat we elkaar

verhaaltjes zoals deze kunnen sturen en dat ook doen. Dat ik hun

liefde voel. Dat mijn broer en zus en hun omgeving ook gezond

zijn. Dat ik niemand in mijn omgeving ken die ziek is. Dat ik iedere

dag kan opstaan en genoeg te eten heb. Dat ik de tijd heb om lekker

voor mijzelf te koken. Dat ik deze blogs kan schrijven en filmpjes op

kan nemen en kan versturen naar de mensen. Dat ik nu ik aan het

schrijven ben heerlijke muziek luister die vrij beschikbaar is. Dat ik een

fijn huis heb waar ik me behoorlijk thuis voel en waar ik kan gaan en

staan waar ik wil en wanneer ik maar wil. Dat ik prachtige vrienden heb

met wie ik in contact sta. Dat ik mij met hen verbonden voel en we zo

nu en dan online koffie drinken of even bellen hoe het gaat. Dat ik mij

verbonden voel en verbonden weet met de wereld. Dat ik, als ik mijn

energie en liefde afstem op een vriend die in Washington woont, ik

hem voel en het heel waarschijnlijk is dat hij mij ook voelt. Dat ik een

prachtige vrouw heb die als een engel door mijn leven raast op de meest

intense en mooie manier die ik me ooit voor had kunnen stellen. Dat ik

een dochter heb voor wie ik een liefde voel waar nog geen woord voor

uitgevonden is. Dat ik met mijn dochter, als ze bij me is, gewoon stil

kan zijn. Dat ik zing en daar erg van geniet. Dat ik een lichaam heb dat

ik kan vertrouwen. Dat ik mijn ziel voel als ik dat wil en dat deze niet

kan breken. Dat mijn hart intact is en nog alle compartimenten van mijn

gevoelsleven aanraakt. Dat ik mij verbonden voel met mijn adem, die me

doet leven, mijn huid die mij omhult, mijn benen die me dragen, mijn

armen die me voorgaan in mijn pad, mijn ogen die alles zien, mijn lach

die me teder toespreekt, mijn rimpels die mij relativeren, mijn schouders

die me met gemak dragen mij en tegelijkertijd op te grond houden, mijn

voeten die mij de juiste afslagen laten nemen, mijn stem die me laat

klinken, mijn buik die me alles laat voelen en mijn rug die me steunt.

Daarom dus.