Zolang dit virus ons in de greep houdt, zal iedere dag één van mijn
innerlijke stemmen je hopelijk aanspreken, omdat ik ervaar dat we in
de onderstroom veel meer gemeen hebben dan dat we verschillen.
De onzekere minister.
Er wordt aan een minister meerdere keren gevraagd hoe het nu zit
met die intensive care bedden, waarvan zoveel mensen bang zijn
dat dit tot pijnlijke situaties kan leiden als er een tekort ontstaat.
Het antwoord was en bleef steeds:
“We doen er alles aan om dit op te lossen.”
Of, vergelijkbaar:
“We gaan hier met z’n allen de schouders onder zetten.”
Of, weer vergelijkbaar:
“Wij zetten alles op alles om pijnlijke situaties te voorkomen.”
Dan ga ik me toch een beetje zorgen maken, juist omdat ik voel
dat niet alles gezegd wordt. Terwijl ik hoor van een journalist op de
radio ‘dat deze minister waarschijnlijk niet veel onrust wil zaaien als
hij zijn eigen onzekerheid daarover kenbaar maakt.’
Dit mechanisme constateer ik, ook buiten crisistijd, vaak bij leiders in
organisaties. Als er eenmaal een beslissing is genomen, dan houden
we ons er ook aan. ‘Afspraak is afspraak’ en de ruimte om onderweg
tot andere inzichten te komen, laat staan toegeven dat je er naast
zat, die ruimte is minimaal.
En ik zal niet heiliger zijn dan die leider en die minister: ook ik heb
die neiging behoorlijk sterk. Als ik eenmaal een beeld heb over
Iemand, of over een bepaald onderwerp, dan neig ik naar vasthouden.
Immers, mijzelf corrigeren en aan de haren uit het moeras trekken, dat
is nog niet zo makkelijk. Of het nu gaat over hoe ik politiek denk en
handel, mijn visie op mijn werk, of hoe ik naar mijn vrouw kijk: ik ga
niet iedere keer de boel helemaal opnieuw bekijken.
Dan is de zin ‘ik weet het ook niet precies ‘ geen aantrekkelijk optie.
Terwijl deze Corona crisis ons de uitgelezen kans geeft. Want wees
eerlijk: dacht jij drie weken geleden precies zo over deze crisis als
pakweg 3 weken geleden?
Alleen het woord crisis vond ik al zwaar overdreven. Geen handen
schudden? Onzin. Duizenden doden? Waar haal je het vandaan?
alle scholen, horeca en vele winkels gesloten? Alleen boodschappen
doen? Kom zeg, dat bepaal ik zelf wel.
Nou, helemaal niet.
Dus ik pleit voor een onzekere minister. Natuurlijk neemt hij besluiten.
Uiteraard verdedigt hij die met verve met de informatie die hij op dat
moment heeft.
Maar ik droom van een minister die het lef heeft om te zeggen:
“Ik hou ook mijn hart vast. Als blijkt dat ik een beslissing heb genomen
die verkeerd valt, dan voel ik me falen. Ik denk oprecht dat dit nu het
beste is, maar als blijkt dat het echt anders moet, dan doen we het
anders. Ik wil iedereen oproepen mijn ongelijk te bewijzen, want daar
leer ik van en daar schieten we uiteindelijk allemaal iets mee op.”
Heb jij dat lef?
Ik niet altijd.
Want ik ben soms bang.
Bang dat ik afgerekend wordt op iets waarin ik fout zat.
Dus hou ik vast aan wat ik ooit als waarheid had besloten.
Dom wellicht.
Sorry.
Ik ben een mens.
Commentaires