Goedendag! Ik begin deze monoloog met een prachtig gedicht dat ik deze
morgen las in een overlijdensadvertentie in de Volkskrant.
"De Ware mens blikt in de diepte
en dwaalt niet over het oppervlak
Hij zorgt voor de vrucht
en laat de bloem voor wat hij is
Hij laat het een en kiest voor het ander."
Uit: Tao te King 38 van Lao Tse.
Dit inspireerde me een blog te schrijven over schaduwkracht, een geliefd thema
van mij dat in mijn ogen juist nu aandacht verdient. Hoe en waarom kun je in dit
blog lezen.
Ik schrijf en film mijzelf door het landschap overwegingen; van mijzelf,
mijn omgeving en wat ik in de media hoor. Graag creëer ik compassie
en nieuwsgierigheid voor alle stemmen die er nu eenmaal zijn, zodat
we de ander én onszelf recht in het hart aan kunnen kijken.
Schaduwkracht. 17 april 2020
De anderhalve meter economie zet ons op afstand van elkaar.
We zwaaien vriendelijk via Skype of Zoom, onze oudere ouders wuiven
door de ramen naar kind en kleinkind. En steeds meer knikken wij kort
en vriendelijk naar elkaar als we het anderhalve-meter-blokje-om op
straat in acht nemen.
We missen nabijheid, een zoen, een arm, een omhelzing en vooral de
vanzelfsprekendheid om geen afstand te hoeven houden, zodat we dat
per keer, per persoon, zelf mogen bepalen.
Dat je niet meer hoeft op te letten, om te kijken, te spieden.
De grap, of beter gezegd, wat mij hierin opvalt, is dat deze crisis een
fysieke manifestatie is van wat er op gebied van communicatie altijd al
gebeurt. We spieden constant naar elkaar. Met andere woorden: waar
we normaal mentaal en in het hart afstand houden, daar voelen we dat
nu ook lichamelijk.
Hoe vaak hou jij afstand van mensen, behalve lijfelijk?
Hoe houd jij emotioneel afstand van anderen?
Hoe zorg jij ervoor dat mensen mentaal niet te hard binnenkomen?
Hoeveel van je hart ken jezelf en toon je aan anderen?
Nou, ik betrap me er nu op dat deze lijfelijke quarantaine in mij veel
herkenning oproept naar wat ik bescherm. Tegenhouden om te overleven.
Wat ik merk is dat mijn bescherming naar jou vooral een bescherming
naar mijzelf is.
Ik merk ook op straat dat er een glijdende schaal is: slecht in contact
staan met jezelf is minder contact maken met mij in het passeren. Dat
gaat van glimlach via een korte knik naar een norse blik. Van rustig
ruimte maken naar enig ongeduld naar stuurs doorlopen.
Wat ik als één van de grootste mooie mogelijkheden zie, is dat we met
elkaar op een andere manier contact kunnen gaan maken. En dat begint
met het contact dat je met jezelf hebt.
Wanneer ik werkelijk zie en voel wie ik ben en dat durft te tonen, zal
mijn contact met jou veranderen, zich verdiepen. Dat vraagt tijd, moed
en oefening. Mijn leven wisselen angst en moed elkaar af.
Voor wat mij betreft is dat het kijken naar dingen die ik achterhoud, uit
angst dat wanneer ik dat niet doe, het afgepakt zal worden. In de dingen
die ik achterhoud zit een groots talent dat de wereld mag zien.
In mijn geval ( en dat zeg ik uiteraard nu met veel schroom ) is dat ik door
mensen heen kijk. Ik zie wat je toont en meteen ook wat je achterhoudt.
Je laat een boom zien en ik zie het hele bos, met beekjes, kreupelhout en
vallende takken.
In dat achtergebleven gebied zie ik prachtige kwaliteiten die je, om goede
redenen, weglaat in de communicatie. En ook voor jezelf achterhoudt.
Schaduwkracht.
Ik wens je dit toe. In mijn geval is de reis die ik daarvoor te maken had èn
heb wel iets meer dan anderhalve meter….
Kommentare