Zolang dit virus ons in de greep houdt, zal iedere dag één van
mijn innerlijke stemmen spreken, onder het mom ‘we lijken
veel meer op elkaar dan dat we van elkaar verschillen.’
Tegen de besmetting 23 maart 2020
een ode aan mijn ouders.
Mijn vader en moeder zijn 89 en 85 jaar.
Twee dagen geleden sprak ik mijn moeder, die erg fragiel is, veel
pijn in haar leven heeft gekend en een nu een scala aan klachten
heeft.
Duizeligheid, veel trillen met haar handen door de ziekte van Parkinson,
soms geeft ze over, ze ligt de ochtend en een deel van de middag in
bed voordat ze er uiteindelijk uit kan.
Ze heeft twee nieuwe heupen, waarvan er bij één drie keer een
hersteloperatie moest worden gedaan, omdat die er steeds uit schoot.
Ze kreeg 2 krachtige ziekenhuisbacteriën en moest 2 jaar herstellen,
onder andere in een revalidatiehuis.
Ze leed aan depressies, die nu gelukkig wat minder op de voorgrond
spelen. Ze heeft altijd veel last van hoofdpijn gehad. Het is een
intelligente vrouw die haar leven wijdde aan het verzorgen en opvoeden
van haar drie kinderen en het runnen van het huishouden.
Mijn vader is sinds een aantal jaren de mantelzorger van mijn moeder.
Omdat zijn vrouw altijd thuis was, hij daardoor kon werken en allerlei
zaken buitenshuis deed in de avonden en weekenden, doet hij dit nu
met liefde.
Hij heeft leren koken, doet alles nu thuis; wassen, de boodschappen,
de administratie en alle andere zaken die in en rond het huis geregeld
moeten worden.
We hebben besloten dat het niet verstandig is om hen te bezoeken,
omdat zij oud en zeer kwetsbaar zijn. Toen ik mijn moeder dus sprak
twee dagen geleden, gaf zij aan dat zij hier zelf voor gekozen hadden,
omdat
“Wij niemand in gevaar willen brengen, mochten wij al besmet zijn.”
Zij begrijpen niets van mensen die nog steeds in groepen en groepjes
dicht op elkaar staan, zitten, bewegen, feesten, wat dan ook doen.
Voor hen is het vanzelfsprekend dat je dit doet, omdat het nu eenmaal
niet om jou persoonlijk gaat, maar om iedereen.
Voor een ieder die nog twijfelt wat te doen.
Voor een ieder die het lastig vindt om gewoontes aan te passen.
Voor een ieder die denkt dat het wel mee valt.
Voor een ieder die denkt dat zij om de één of andere manier de
uitzondering zijn.
Voor een ieder die denkt dat ze verder toch wel voorzichtig zijn.
Voor een ieder die niet wil dat hun leven op die manier op de kop wordt
gegooid, zeg ik:
Luister naar mijn ouders.
Kijk naar hun leven.
Ze zijn oud en willen niets liever dan kinderen en kleinkinderen zien.
En ze doen het niet.
Comments