Zolang dit virus ons in de greep houdt, zal iedere dag één van
mijn innerlijke stemmen spreken, onder het mom ‘we lijken
veel meer op elkaar dan dat we van elkaar verschillen.’
De Hamster in mij. 24 maart 2020
en uiteraard in jou…..toch?
Het Kruitvat is de plek waar de Hamster zich toont. In winkelcentrum
Overvecht staat een heel groot filiaal, dus daar is de kans het grootst
dat ik vind wat ik zoek: desinfecterende gel voor de handen.
“Nee, nee, helemaal uitverkocht.”
De medewerkster schudt al bijna met haar hoofd voordat ik de vraag
heb gesteld, als een antwoordapparaat op een veel te vaak gestelde
vraag. Ik trek mij devoot terug en ga op zoek naar paracetamol.
Ja! Die is er weer.
Boven het schap is een briefje geschreven waarop staat: “Maximaal
drie pakjes”. Een vrouw grist drie pakjes weg en legt in onversneden
Utrechts uit dat “het echt niet voor haar alleen is, maar ook voor
buurman Jan.”
Wat natuurlijk gewoon heel goed waar kan zijn. Maar ja, mijn wantrouwen
na een reeks van gênante graaiverhalen interpreteert er lustig op los, in
het nadeel van deze vrouw. De hel, dat is immers de ander.
Even verderop wordt een vrouw, die zes pakjes heeft bemachtigd, streng
toegesproken door een andere vrouw. “Dat kun je echt niet maken. Stel
je voor dat er een ziek kind thuis ligt en er is geen paracetamol omdat jij
de boel hier hebt leeggeroofd. Dit kan echt niet hoor, echt niet.”
Mark Rutte kan tevreden zijn. We spreken elkaar aan, Mark!
Wat is het heerlijk als ik mij superieur waan, omdat ik niet de behoefte
heb om de Hamster in mij los te laten. Omdat ik mij zeker waan. Omdat ik
niet bang ben. Omdat ik niet zo onzeker ben over mijn situatie.
We hamsteren allemaal. Ja, jij ook.
Ik zie dagelijks in mijn coachpraktijk dat mensen zich suf stapelen.
Gedachten, emoties, frustraties, angsten, nare ervaringen, allemaal worden
ze ingeslagen, opgeslagen en opgepot. En vaak worden ze langs oneigenlijke
wegen, via collega’s, vrienden, kinderen en vooral partners, afgereageerd.
Dan raken we ‘ineens’ sneller geïrriteerd.
Dan gaan we snoepen, drinken, series kijken.
En o ja, dan hebben we meningen, zoveel meningen.
Zo Hamster ik boosheid.
Ik ben zeer slecht in staat mijn woede op tijd te ventileren. Ik voel het, ik
slik het in, in gooi er een mooie folie overheen ( bijvoorbeeld door te doen
alsof ik verbaasd ben ) of nog veel erger, ik stel een vraag ) en gooi de
woede in de vriezer.
Ik hoor mijzelf denken:
“Gerrit, voedsel en gevoelens, serieus? Wat probeer je hier te zeggen? “
Nou, dat we allemaal soms bang zijn, onzeker, niet weten wat we moeten
doen, in paniek, dat er niet altijd een ‘het komt wel goed’ stem in ons
aan het woord is. Dat, als dit langer duurt, wellicht meer mensen het
even kwijt raken allemaal.
En dat het dan fijn is om te luisteren. Te luisteren naar deze angst, die
in ons allen zit. Het oordeel, ook dat van mij, is snel gemaakt. Zes pakjes
paracetamol? Absurd. Ik wens je dezelfde compassie toe voor de ander,
als de compassie die jij wilt ontvangen voor jou rariteitenkabinet.
Thuis heb ik twee pakken yoghurt, 5 worstjes, twee halve broden, 10
broodjes en twee pakjes diepvriesfruit in de vriezer liggen.
En o ja, mijn woede.
Comments